In oktober 2013 schreef Maarten Akkermans een column voor fanzine ‘De Rat’. Een groot gedeelte hiervan ging over op en top clubman en zijn ‘Mister NAC’ Ben van Bilzen. Maarten is onderdeel van Samen van NAC en heeft het project rondom de 70e verjaardag van Ben op zich genomen. Vanwege deze ontwikkelingen hebben we besloten zijn column uit 2013 nog eens een podium te bieden:
Ben
Ieder jaar op de maandag van de herfstvakantie heeft clubman Ben van Bilzen steevast een mooie tas met vijftien broekjes, wedstrijdshirts en witte kousen voor me klaar staan. Tijdens het jaarlijkse schoolvoetbaltoernooi voor de groepen 7 en 8 van de basisscholen uit de gemeentes Made, Dussen, Raamsdonk, Terheijden, Raamsdonksveer en Geertruidenberg, promoot ik mijn clubje al zo’n jaar of veertien. Zijn domein ademt voetbal, zijn kantoor is voetbal. In de beginjaren had ik altijd het gevoel, dat mijn team met 1-0 voorstond, zodra ‘mijn jongens’ in vol Bredaas ornaat de kleedkamers uitstapten. Ik observeerde dan de coaches van de andere teams en keek volle bak genietend naar de grote ogen van spelertjes, in oersaaie schooltenue, die net iets te vaak gewassen waren. De beelden passeerden me in slow-motion. Het was duidelijk, die van mij liepen er dankzij Ben ook dit jaar weer ‘gef’ bij. Lang was die voorsprong er nooit. Die werd traditioneel binnen een paar minuten na het eerste fluitsignaal al weggegeven. De trots bleef echter fier overeind. Spelen in het NAC-tenue vinden de kinderen tot op de dag van vandaag maar wat prachtig, zelfs al krijgen sommigen van vaders de verkeerde opvoeding.
De afgelopen herfstvakantie had ik weer afgesproken met mijn ‘Mister NAC.’ Het was behoorlijk regenachtig deze maandag. Ik belde aan bij de deur van Ben. Zijn voordeur met heuse vingerafdrukscan, vlak naast het spelershome. Nog altijd is Ben dag en nacht op de club aanwezig. Eenzaam in zijn eigen bolwerk van wasverzachter, foto’s, voetbalshirts en vaantjes.Zoals altijd werd ik hartelijk ontvangen. Lopend door de gang, viel het me eigenlijk pas op, hoe verlaten en stil het is in de catacomben van het stadion. Gangen die ooit zo bedrijvig waren en waar spelers half naakt de kleedkamer uitrenden, omdat ze weer een geintje hadden uitgehaald met een te pakken teamgenoot. De geweldig, maar inmiddels redelijk kromgetrokken historische foto’s die er hangen, steken mooi af tegen de grijze muren. Mistroostig is misschien wel een beter woord…
…Ik neem ondertussen plaats op een stoel en terwijl Ben de tas pakt, bespreken we wat voetbalzaken. Zijn domein ademt voetbal, zijn kantoor is voetbal. Nog altijd is Ben dag en nacht op de club aanwezig. Eenzaam in zijn eigen bolwerk van wasverzachter, foto’s, voetbalshirts en vaantjes. De wasmachines draaien op volle toeren en gaan onverstoord verder, net als de baas, trouw sinds jaar en dag. ‘Houdoe Ben, volgende week komt de tas met inhoud weer netjes gewassen en opgevouwen terug.’
Maarten Akkermans